Co wiemy o teatrze groteski?

Witajcie na kolejnym spotkaniu. Dzisiaj powiemy sobie o teatrze groteski. Co o nim wiemy? Z języka włoskiego grottesca , pojęcie to występuje w różnych gałęziach sztuki. Omówimy gtoteskę w odniesieniu do teatru. Otóż groteska pokazuje wewnętrzną sprzeczność obrazu świata, wyraża twórczą niezależność czy bunt. Odnajdziemy w niej karykaturę, absurd i nonsens. Z drugiej strony może być tylko konwencją pozbawioną światopoglądowego aspektu negacji i wolności. Warto odnieść się do historii jej powstania. Otóż w XV wieku łączono groteskę głównie z malarstwem, choć była też związana z farsą, burleską, karnawałem czy parodią. Groteska w literaturze stanowiła składnik renesansowych komedii i tragedii. W XIX wieku staje się komponentem wielu dramatów romantycznych /sen Senatora w III części „Dziadów” Adama Mickiewicza/. Nowe dzieje groteski polskiej to dwie linie. Pierwsza linia- komercyjna i czysto konwencjonalna pojawiła się na początku XIX wieku, np. „Pan Adam” Zygmunta Kaweckiego. Drugą linię nowatorską rozpoczyna we Francji Alfred Jarry /Ubu król, czyli Polacy/. W tej linii pojawiaja sie dramaty groteskowe: Emil Zegadłowicz „Łyżki i księżyc”, Roman Jaworski „Hamlet wtóry- królewic wszechświata”, Bruno Jasieński „Bal manekinów”. Dramat groteskowy stosuje się także do twórczości K.I.Gałczyńskiego „Teatrzyk Zielona Gęś”, Witolda Gombrowicza „Iwona, księżniczka Burgunda”, Sławomira Mrożka „Policja”, Mirona Białoszewskiego i do niektórych sztuk Stanisłąwa Grochowiaka. Tyle o historii…

Z pewnością pamiętacie utwór „Iwona, księżniczka Burgunda” Gombrowicza? Omawialiśmy go na zajęciach. proponuję przypomnieć sobie jego treść. Zachęcam do czytania /tekst krótki/. Spróbujcie odnaleźć cechy groteski.

Dla przykładu zdjęcie ze sztuki -podczas próby spektaklu