Portret na kilka sposobów – część 4 –Edgar Degas
Zadanie: znajdź obrazy Edgara Degas w muzeum i zatrzymaj się przy najciekawszym według ciebie
Zadanie malarskie:
Spróbuj ukradkiem przypatrzyć się swoim najbliższym w domu przy pracy. Zobacz jak poważna i dumna jest twoja mama, gdy gotuje lub jak silne i pewne ruchy wykonuje tata przy odkurzaniu. Może twoja siostra ukradkiem tańczy przy lustrze. Spróbuj wybrać jedną osobę i ją namalować, ale pamiętaj, że masz przede wszystkim uchwycić jej ruch. Zobacz jak układają się ręce i nogi, pochyla sylwetka. Światło w obrazie maluj poprzez rozbielanie kolorów, uzyskasz zimne barwy, a postać będzie dostojna. Cienie powinny przechodzić przez całą ferie kolorów ciemnych, ale żywych. Degas stosował podobną technikę jak my –pastele łączył z akwarelą.
Klasycyzm XIX wieku doprowadził sztukę do pewnych reguł i nadał jej banalność. Już nikt nie pamiętał na czym polega wielkość malarstwa. Zagościła nietolerancja wobec nowości. Wszelkie eksperymenty twórcze pojawiały się tylko w kręgach nieoficjalnych. Wtedy właśnie z realizmu wyrósł impresjonizm, ale wystawiany był tylko w salonach „odrzuconych”.
Degas malował ludzi dumnych i godnych, świadomych swej wartości, poważnych i pewnych siebie. Nie interesował się jednak ich życiem wewnętrznym, ale ruchem jaki wykonują. W ulotności ruchu, pewnej deformacji pozy tancerki, spostrzegł piękno doskonałe, poetycką wizję powszechnego życia. Kompozycja była u niego jakby przypadkowa, nie symetryczna, przypominająca nie dobrze wykadrowaną fotografię, w nietypowym ujęciu, np. z góry. Postacie malowane w żywej impresji kolorystycznej, migotliwymi plamami. Kontur jednak odgrywał zawsze u niego ważną rolę, dobrze określał postacie, przez co różnił się od innych impresjonistów.
Był samotnikiem, dlatego nie wiele wiemy o jego życiu. Pod koniec życia stracił wzrok, dlatego szybko malował, aby zdążyć się zrealizować.
