Jak postrzegała rzeczywistość Awangarda XX wieku?- Kubizm
Muzeum Picassa online nie jest dostępne, ale możemy obejrzeć zdjęcia z muzeum
Proponuję Wam również zabawę –układanie puzzli z obrazów kubistów
https://puzzlefactory.pl/pl/tagi/Kubizm
Zadanie: Przypomnij sobie słynne obiekty architektury ze Świdnicy, z Polski, może nawet światowej klasy. Spróbuj popracować nad istotą ich kształtu, co takiego jest w nich charakterystyczne, nietypowe, jakie elementy można pokazać i z której strony, może z każdej. Spróbuj zgeometryzować i uprościć kształt budynku, pokaż go z wielu stron w jednym obrazie. Jednym słowem podziel go na wiele figur geometrycznych łącznie z tłem i skomponuj od nowa. Ciekawa forma wyklucza bogatą kolorystykę, więc wybierz niewiele kolorów w różnych odcieniach.
A oto obrazy Pabla Picassa i Roberta Delaunay
Aby pójść drogą prosto do kubizmu, należy rozpocząć lekcję od sztuki Cezanne’a, którego omówiłam na lekcjach wcześniejszych. Niektórzy twierdzili, że sztuka dawna polegała na imitacji rzeczywistości czyli jej naśladowaniu, a sztuka kubizmu na koncepcji czyli dążeniu do kreacji rzeczywistości (tworzenia jej w nowy sposób). To jest taka różnica jak między twórcą a odtwórcą. Nie malowali więc według zasad panujących w naturze, tylko zgodnie z myślą, która narzucała strukturę kompozycji. Cezanne mówił, że naturę trzeba przekształcać według walca, kuli i stożka, a wszystko to ująć w perspektywie, która kierować się ma do centralnego punktu zbiegu. I tą drogą poszli kubiści. Mówili o nich, że sprowadzają wszystko, krajobraz, postacie, domy do schematów geometrycznych, do kubów. W ten sposób powstał termin kubizm. Zapoczątkowali go Picasso i Braque. To nie prawda, że pogardzali formą, ale szczegółowo ją analizowali. Odwzorowywali głównie martwe natury i pejzaże, w barwach brunatnych, szarych i zielonych. Przestali oni tradycyjnie ukazywać obiekt czyli z perspektywy linearnej, a malowali go tak, jakby był widziany jednocześnie ze wszystkich boków, z dołu i z góry. Otrzymywali w ten sposób symultaniczne widoki wszystkich stron przedmiotu czy pejzażu. Obraz był multiplikowany wskutek wielu punktów widzenia. Wykonywali jakby „operację chirurgiczną” polegającą na rozczłonkowaniu rzeczywistości. Z czasem zrodziły się rozmaite odmiany kubizmu. Obraz stawał się coraz bardziej złożony, trudny do odszyfrowania w wizualnej rekonstrukcji. Stawał się niemal nieczytelny. Stopniowo rezygnowali z głębi w obrazie, ze światłocienia, a kolorystyka była ujednolicona. Zbliżyli się do abstrakcji, ale ją nie przekroczyli. Kubizm zakończył się na początku lat 20 XX wieku.
