Jak postrzegała rzeczywistość Awangarda XX wieku?- Dadaizm

Zapraszam do Muzeum Tate Modern w Londynie, tam znajdziecie wielu dadaistów

https://www.tate.org.uk/search?q=man+ray

            Zadanie: Waszym zadaniem będzie dowolnie napisanie poezji dadaistycznej lub skomponowanie obrazu artystycznego w duchu dadaizmu. Aby napisać poezję należy porzucić wszelkie reguły, tj. należy wyciąć artykuł z gazety długości planowanego poematu, wyciąć poszczególne słowa, zmieszać je w niewielkiej torbie i wyjmując przypadkowo jedno po drugim, przepisywać poemat. Tak samo można wykonać obraz, rwąca kawałki papieru i upuszczać na podłogę, a następnie mocować zgodnie z przypadkowym układem. Wykonać także możecie obraz-portret, stosując technikę fotomontażu lub kolażu. Wycinajcie z gazety, doklejajcie i wymalowujcie nie posługując się logiką tylko przypadkowością. Możecie do swojego portretu wymyślić absurdalny tytuł. Ciekawa jestem efektów.

Kierunek dadaizm narodził się po I wojnie światowej.  Wyrażał negację wobec wojny i jej absurdalność.  Artyści zaczęli odrzucać wszelką tradycję, a nawet sztukę nowoczesną. Ich reguła tworzenia to wyłącznie przypadek. Dadaizm trwał bardzo krótko, ale jego zbuntowany duch przetrwał częściowo w surrealizmie. Powstanie nazwy tego kierunku było całkowicie przypadkowe, jak cała sztuka. Założyciele kierunku,  losując poszczególne litery, złożyli wyraz „dada” oznaczający dziecinną zabawkę “konika”. Stwierdzili, że gdy dziecko pierwszy raz je wymawia, zaczyna uczyć się wszystkiego od zera. Tak samo artyści, którzy zanegowali dotychczasową  sztukę, zaczęli tworzyć nową. Odrzucali wartości artystyczne i kulturę tradycji, posługiwali się przypadkiem. Wybierali zwykłe przedmioty wyrwane z kontekstu. Dla tworzenia paradoksalnego, niepokojącego dzieła, dadaiści operowali również satyrą, grą słów, podwójnymi znaczeniami i akcentowali poetykę absurdu. Dadaiści w Niemczech posługiwali się kpiną wobec klasy rządzącej, wobec kapitalistów i wojskowych. Tworzyli groteskowe, zdeformowane postacie w tragicznych kompozycja. Powołali sztukę zdegenerowaną.  Od dzieł sztuki przestano wymagać piękna. Stosowali technikę fotomontażu  czy kolażu. Wycinali nożyczkami części ciała i twarzy, uzupełniali je rysunkami, malarstwem, kawałkami gazet lub napisami pozbawionymi sensu. W rzeźbie również posługiwali się techniką fotomontażu, kolażu. Były to prace bazujące na istniejących przedmiotach,  w dziwnym zestawieniu, powodujące zakłopotanie widza.

Prezentuję prace kolejno: Georg Grosz „Wspomnij wujka Augusta, nieszczęśliwego wynalazcę”, Georg Grosz „Szary mężczyzna tańczy”, Raoul Hausmann „Duch naszych czasów”, Raoul Hausmann „Krytyk sztuki”