II odcinek Rajdu „Szlakiem Zamków Piastowskich”
C.D. rajdu „Szlakiem Zamków Piastowskich”. Ubiegłoroczna meta, to w tym roku start. Przystanek PKS w Modliszowie. Tym razem na trasie 30-sto osobowa grupa. Pogoda nas nie rozpieszcza – jak to w listopadzie. Podmokłymi terenami przechodzimy do Pogorzały, gdzie z przyjemnością uzupełniamy „suchy” prowiant w miejscowym sklepie. Szlak wiedzie przy placu zabaw, gdzie na wyniosłym nasypie drogi leśnej majaczy okazały krzyż pokutny. Wchodzimy w granice Książańskiego Parku Krajobrazowego na terenie świdnickiej gminy wiejskiej. Po chwili poddajemy się urokowi Jeziorka Daisy – zalanego wyrobiska kamieniołomu z 1870 r po eksploatacji dewońskich wapieni rafowych. Przywołujemy opowieści o księżnej Daisy von Plees – ostatniej właścicielki Książa. Oglądamy z zainteresowaniem zaadoptowany na basztę myśliwską jeden z wapienników. Oczami wyobraźni dostrzegamy urok minionej świetności tego miejsca. Są i inne pamiątki. Tablice poświęcone tragicznym ofiarom jeziorka. Amatorów kąpieli w tym niebezpiecznym miejscu nigdy nie brakowało. Snują się opowieści i skwierczą na ognisku kiełbaski. To tradycyjny element naszych rajdów. Prym wiedzie Mirek Gontkowski, nasz Przyjaciel i częsty współtowarzysz wędrówek Koła ToTuToTam. Są i nowe twarze rodziny Bądyrów i Dębków. Dostrzegając znaki żółto – niebiesko –żółte, wspominamy rajdy sprzed „Szlakiem Ułanów Legii Nadwiślańskiej”. Do palmiarni w Lubiechowie docieramy z pierwszymi kroplami deszczu. Słabsi zostają w kawiarence „pod palmami”, trzon grupy wędruje dalej. Celem naszej wędrówki jest zamek nr 2: Stary Książ. Te zbudowane trwałe ruiny postawiono na murach dawnego zamku piastowskiego Bolka I. Malowniczo położony nad przełomem Pełcznicy, na 80 –metrowej wychodni skalnej był warownią nie do zdobycia. W 1290 r. przeniósł tu swoją siedzibę z Lwówka Śl. Bolko I Surowy. Zniszczony w XV wieku jako siedziba rycerzy-rabusiów w XVIII wieku urządzony jako romantyczne ruiny dla rodziny Hochbergów. Cieszył oko i a podniebienie cieszyła urządzona w nim okazała restauracja. W 1945 roku podpalony przez Sowietów niszczeje do dziś. Szkoda. Dziś już nawet nie można wejść do średniowiecznego lochu. Dla celów bezpieczeństwa został okratowany. Zwracają uwagę renesansowe portale. Pamiątkowe zdjęcie naszej grupy to dowód na zdobycie drugiego zamku na trasie naszego rajdu. Po ubiegłorocznym Grodźcu. Kończymy nasz rajd na gorącej herbatce na stacji paliwowej. Deszcz zacina coraz mocniej. Pora wracać do domu.
